Ik ga er vanuit dat je over de grenzen al snel opvalt als toerist en ga me dan ook als toerist zo gewoon mogelijk gedragen. Meestal bungelt er wel een camera om mijn nek, dat vindt men ter plaatse al snel normaal. Ik heb een toestel die 12x zoom bereik heeft met beeldstabilisatie.

Dat betekent dat ik de mensen redelijk close vanaf ruime afstand kan fotograferen zonder dat ze hier hinder van ondervinden. Dit geeft al vaak een redelijk goed resultaat.

Daarnaast maak ik me ook wat vertrouwd met de omgeving, neem de tijd om wat rond te slenteren en groet de kooplieden zodra ze die gelegenheid bieden. Een glimlach om de mond en in de ogen helpt goed. Je moet je vooral niet nerveus gaan voelen, want dan kan je beter stoppen.

Heb ik de omgeving verkend dan zoek ik op een markt meestal een verhoogde plek op en observeer vandaar met de camera het gebeuren. Doe dat een poosje zonder foto's te nemen. Geeft dit geen aanstoot dan wordt het al weer makkelijker om vanuit deze positie de foto's te maken die je wil maken.

Soms wil ik op een markt wel van dichterbij fotograferen om te voorkomen dat er een onverwacht obstakel tussen mijn lens en het onderwerp verschijnt. In dat geval loop ik kort bij mijn echtgenote en deze loopt dan richting object. Met haar net buiten beeld kan ik dan van dichtbij de gewenste foto maken.

Mijn ervaring hiermee is positief te noemen.
Als mensen toch zien dat je ze fotografeert dan kan je drie reacties verwachten.

a. Een afwerend gebaar. In dat geval stop ik onmiddellijk of verwijder de foto zo mogelijk in het bijzijn van de betreffende persoon.

b. Een brede lach. Het alsnog aanbieden van geld wordt dan meestal niet op prijs gesteld.

c. Men negeert het. Dat doe ik dan ook maar.

Om het poseren van mensen te voorkomen geef ik persoonlijk de voorkeur aan zo ongemerkt mogelijk fotograferen met zo weinig mogelijk gedoe. Dus nooit forceren, dan maar liever geen foto.

Het resultaat van deze benadering valt te beoordelen in mijn fotoboek "de mens".